در باور مردم روستا، تولد فرزند پسر در مقارنه با آغاز رویش سبزه و گیاه،نشانه وفور نعمت و نوید برکت در مال بود.
در یک سالگی خانواده او از هادی آباد به محمد آباد کوچ کردند. منبع آب شرب اهالی هر قلاع(دیوار هایی که دور تا دور
روستا یا هر یک از محله های آن می کشیدند تا از ورود حیوانات درنده و دزدان جلوگیری شود) یک چاه مشترک بود؛مستراح هم مشترک بود؛شخم زدن زمین نیز گاهی مشترک بود.
پانزده سال داشت که برای کار به همراه برادرش به تهران رفت؛او در آنجا مشغول به بنایی ساختمان شد اما پس از دو ماه به پیشنهاد برادرش وارد حرفه نقاشی ساختمان شد.
کار در تهران در شهریور ماه سال ۱۳۵۴،با رسیدن موعد سربازی به پایان رسید؛ در دوران آموزشی به گفته خودش تنها او و سربازی به نام ظفری نماز می خواندند.
پس از پایان دوره سربازی در سال ۱۳۵۶ با پروین سلگی ازدواج کرد و برای کار به آبادان که محل خدمتش بود برگشت؛اما این بار برای کار و کسب در آمد از طریق نقاشی ساختمان.
در سال ۱۳۵۷ وچند ماه مانده به انقلاب، همراه با دیگر جوانان در تظاهرات و فعالیت های انقلابی شرکت می کرد.
در سال ۱۳۵۹ با آغاز تهاجم سراسری عراق و دوران دفاع مقدس فصل جدیدی در زندگی میرزا محمد سلگی آغاز شد...
منبع: کتاب "آب هرگز نمی میرد"
